धनजंयले आफ्नी गर्भवती श्रीमतीको परीक्षाका लागि स्कूटरमा पार गरे १२ सय किलोमिटरको यात्रा

एजेन्सी । धनजंय हांसदा र सोनी हेंब्रम भारतमा आजकाल निकै चर्चित छन् । स्कुटरबाट करिब १२ सय किलोमिटरको यात्रा गरेर झारखण्डबाट मध्य प्रदेश पुगेका यी आदिवासी दम्पत्तीको कहानी अहिले निकै चर्चामा छ ।

धनंजयले स्कुटरमा यो यात्रा यसकारण गरेका थिए किनभन उनी आफ्नी श्रीमती सोनीको डिप्लोमा इन एलिमेन्ट्री एजुकेशन (डिलेड) को परीक्षाका लागि मध्यप्रदेशको ग्वालियर पुग्नु थियो ।

स्थिती सामान्य हुँदो हो त उनीहरु जसीडीह (झारखण्डस्थित गोड्डा नजिकैको रेलवे स्टेशन) बाट दिल्लीसम्मको यात्रा रेलमार्फत् गर्दथे । त्यहाँबाट अर्को रेलले उनीहरुलाई ग्वालियर पुर्याइदिन्थ्यो । लकडाउनका कारण यो सम्भव थिए । यो रुटमा अहिले हप्तामा एक दिन मात्रै रेल चल्छ । यस्तोमा ग्वालियर पुग्ने एकमात्र माध्यम सडक नै थियो ।

कार वा कुनै अन्य सवारीमा यो यात्रा असाध्यै महँगो हुन्थ्यो । तसर्थ, धनंजय र सोनीले स्कुटीमार्फत् ग्वालियर जाने योजना बनाए । गहना धितो राखेर १० हजार भारु उधारो लिए र यसरी नै बहुचर्चित यात्राको सुरुवात भयो । सोनी आजकाल सात महिनाकी गर्भवती छिन् । यस्तोमा उनको यात्रा जोखिमयुक्त थियो ।

यदि हिन्दी फिल्मको स्क्रिप्ट हुँदा हो त यो कहानी तीन घण्टामा पूरा हुन्थ्यो । पपकर्न र ड्रिङ्क्सका लागि १०–१५ मिनेटको मध्यान्तर पनि हुन्थ्यो ।

तर यहाँ धनंजय र सोनी न त फिल्मका अभिनेता हुन् न नै यो कहानी फिल्मी हो त्यसैले उनीहरुलाई यो यात्रा पार गर्न तीन दिन लाग्यो । २८ अगस्ट बिहान गोड्डाको गंगटा बस्तीबाट निस्केको यो दम्पत्ति ३० तारिख दिउँसो ग्वालियर पुग्यो ।
यतिबेला यी दुईले सडकको किनारामा रात बिताए । कहिले वर्षा झेले र कहिले प्रचण्ड गर्मी ।

धनंजयको कहानी उनकै शब्दमाः

धनंजय हांसदाले उनले कुनै पनि हालतमा आफ्नी श्रीमतीलाई परीक्षा दिलाउने प्रण लिएका थिए ।

उनी भन्छन्, ‘मेरो यहि जिद्दीले शक्ति प्रदान गर्यो र हामी सडकको यात्रामा निस्कियौं । जीवनमा पहिलो पटक दुई दिनमा ३५ सयको पेट्रोल किनेँ । हामी कुरा गर्दै स्कुटीमा यात्रा गरिरह्यौं । अब सोनी परीक्षामा समावेश हुँदैछिन् । १ सेप्टेम्बरदेखि सुरु भएको यो परीक्षा ११ तारिखसम्म चल्नेछ । त्यसपछि हामी गोड्डा फिर्ता हुनेछौं तर हामी यो यात्रालाई जीवनभर याद गर्नेछौं ।’

धनजंय हंसदाले बीबीसँग भने, ‘गोड्डाबाट बिहान ८ बजे हिँड्दा भागलपुरसम्मको सडक निकै खराब थियो । स्कुटी निकै हल्लिरहेको थियो त्यसैले सोनीलाई केही होला कि भनेर असाध्यै डर लागेको थियो । उनी गर्भवती छिन् । सडकका खाल्डामा पानी भरिएका थिए, ती कति गहिरा छन् भन्ने अन्दाज पनि थिएन ।’

‘हामी कसैगरी भागलपुर गयौं । त्यहाँ बस खोज्यौं तर लखनऊसम्मको यात्राका लागि एक व्यक्तिले पाँच हजार मागे । त्यसपछि हामीले निश्चित गर्यौं कि स्कुटीबाहेक अब हाम्रो कुनै सहारा छैन । यसैमा ग्वालियर जाने निश्चिय गर्यौं किनभने हामीसँग त्यति धेरै पैसा थिएन ।’

‘रिँगटा नलागोस् भनेर मैले श्रीमतीलाई अनुहार ढाकेर स्कुटीमा बस्न भनेँ । भागलपुरमा सडकको किनारामा बाढीको पानी थियो । त्यसमाथि हल्का वर्षा । लगातार स्कुटर चलाएका कारण उसलाई पेट दुख्न थालेको थियो । मलाई डर लागेपछि २८ तारिखको राती मुजफ्फरपुरमा एक लजमा बस्यौं । त्यहाँ उनको पेटको मालिस गरिदिएँ, उनलाई हल्का भयो ।’

‘भोलिपल्ट बिहान ४ बजे यात्रामा निस्कियौं । पानी परेका कारण हाम्रो कपडा भिजेका थिए । लखनउ पुग्दा नपुग्दै हामी निकै थाकिसकेका थियौं । त्यतिबेला मैले लज वा होटल खोजेँ तर हाइवेमा केही पनि भेटिनँ । लखनउबाट आगराको हाइवेमा केही पर गएपछि एउटा निमको रुख मुनी रेनकोट र तन्ना ओछ्याएर हामीले हाम्रो दोस्रो रात कटायौं । त्यो दिन वर्षा नभएका कारण हामीलाई समस्या पनि भएन । त्यहाँ अरु मानिसहरु पनि सुतेका थिए । हामीसँग कम्बल पनि थियो । त्यो रात कसैगरी कट्यो ।’

‘त्यसको भोलिपल्ट पुनः हामीले चार बजे यात्रा सुरु गर्यौं । त्यतिबेला चर्को घाम थियो । असाध्यै गर्मी भइरहेको थियो । बाटोमा भएका होटलमा बसी–बसी, केही खाँदै– खाँदै हामी दिउँसो दुई बजे ग्वालियर पुग्यौं । त्यतिबेला हामी निकै थाकिसकेका थियौं तर ग्लालियर पुग्ने बित्तिकै मेरी श्रीमतीको स्वास्थ्य खराब भयो । हल्का ज्वरो आयो ।’

‘डर लाग्यो, कतै खोकी लाग्ने त होइन । खोकी लाग्यो भने त परीक्षा नै दिन पाउँदिनन् । कोरोना लागेको बता लाग्नेछ । तर औषधी पसलबाट औषधी किने र खुवाएँ । तातो पानी खुवाएपछि उनको स्वास्थ्य ठिक भयो । विजय सिंह राठौर नामका एक पत्रकारले पनि मद्दत गरे । अब मेरो मिहिनेत यसकारण सफल भयो किनभने सोनीले अन्नतः आफ्नो परीक्षा दिइरहेकी छिन् ।’

परीक्षा नदिँदा के हुन्थ्यो ?

धनंजय भन्छन्, ‘परीक्षा नदिने त प्रश्न नै उठ्दैन । मैले तीन कक्षासम्म मात्रै पढेको छु । बुवाको काम गुमेको थियो । म पाँच भाइ बहिनीमध्ये जेठो थिएँ । त्यसैले १४ वर्षको उमेरमा घर छोडेर कमाउन गएँ । यसैकारण पढ्न पाइनँ ।’

‘गत वर्ष विवाह भयो । त्यतिबेला नै मैले निश्चित गरेँ कि मैले पढ्न नसकेपनि मेरी श्रीमतीको पढाई पूरा गर्नेछु । सोनी शिक्षक बन्न चाहन्छिन् । त्यसैले यो परीक्षा दिलाउन आवश्यक थियो । डिलेड पास गरे, झारखंड सरकारले रिक्त पदको घोषणा गर्दा उनले जागिर पाउनेछिन् । उनी (सोनी) म जस्तै किन अनपढ हुने ? उनले आफ्नो सपनालाई पूरा गर्नुछ ।’

‘प्रेमका कारण लामो यात्रामा निस्कन डर लागेन’

सोनी र धनंजयको जीवनमा एउटा कुरा मिल्दो छ । दुबैका पिता उनीहरु कम उमेर हुँदा नै बिते । अब सोनीले आफूलाई भाग्यमानी ठान्छिन् किनभने उनका श्रीमान्ले उनलाई शिक्षक बन्नका लागि यति हदसम्मको जोखिम मोले । उनका अनुसार यस्तो सबैले गर्दैनन् ।

सोनी भन्छिन्, ‘म सानै हुँदा देखि नै शिक्षक बन्न चाहन्थेँ । विवाहपछि मैले यो कुरा श्रीमानलाई बताउँदा उहाँ निकै खुसी हुनुभएको थियो । सायद उहाँले कम पढ्नुभएको भएर पनि होला उहाँले मेरो पढाईलाई अत्यधिक महत्व दिनुभएको छ । मलाई आफ्नो श्रीमानमाथि गर्व छ र उहाँको प्रेममा विश्वास छ । त्यसैले स्कुटीमा यात्रा गर्ने निर्णय गर्दा मलाई अलिकति पनि डर लागेन । हामीले यहि प्रेमका कारण नै यति लामो र जोखिमयुक्त यात्रा निकै सजिलै पार गर्यौं ।’

अब के गर्नेछन् धनंजय ?

धनंजय र सोनीले आफ्नै एक परिचितको मद्दतले ग्वालियरको डीडी नगर इलाकामा १५ दिनका लागि भाडामा एउटा कोठा लिएका छन् । यसका लागि उनीहरुले १५ सय तिनुपर्नेछ ।

आजकाल यहि कोठा नै उनीहरुको बासस्थान हो । २६ वर्षका धनंजय अब रेल वा कारबाट फिर्ता हुन चाहन्छन् । गर्भवती श्रीमतीले स्कुटरमा झेलेको दुःख पुनः झेल्न नपरोस् भनेर उनले यस्तो चाहना राखेका हुन् ।

यसका लागि उनी झारखंड सरकारबाट मद्दत चाहन्थे । तर धनंजयले बीबीसीलाई अब अडाणी समूहले उनीहरु फिर्ता हुनका लागि फ्लाइटको टिकटको बन्दोबस्त गरिदिएको जानकारी दिएका छन् ।

स्रोतः बीबीसी